Bij de brainstorming over de mogelijke inhoud van dit thema vallen onvermijdelijk namen als Käthe Kollwitz en Franz Marc. De zeer ontroerende beelden van Kollwitz zijn ingegeven door het sneuvelen van haar zoon en Franz Marc als oorlogsvrijwilliger kwam zelf om het leven. Het betreft dus twee Duitse soldaten, maar dat doet er niet toe. Het is precies de kracht van de kunst dat in het protest tegen het geweld geen goede of slechte zijden zijn. De oorlog Is de vijand.
Een van de meest aangnjpende teksten over de oorlogsellende, is het boek van Erich Maria Remarque: lm Westen nlchts Neues. De pas uitgekomen Netfltx-film van Edward Berger is navenant. De Duitse soldaat, Otto Dix. kreeg na de oorlog de kans om zijn afschuw voor de oorlog in beeld te brengen. Zijn werk 'Flanders· (1934) is een rein anti-oorlogsmonument dat de oorlogsgruwel laat aanvoelen. Vanuit de Belgische goede kant bekeken is er natuurlijk de communistisch gezinde Frans Masereel die vanaf ovember 1917 voor La Feuille, een pacifistisch blad, geregeld de oorlog plastisch becommentarieerde. HIJ Is levenslang een anti-militarist gebleven. De kunstenaar, als Intuïtieve polser van het maatschappijgebeuren, heeft ook geregeld verslag gegeven van het oorlogsgeweld. Franclsco Goya
(1746-1828) is daar met zijn 'Los desastres de la guerra' schoolvoorbeeld van geworden. In de 20ste eeuw heeft de avant-garde ook vaak een betrokken standpunt ingenomen. Het dadaïsme maakte absurdistische kunst vanuit het standpunt dat de klassieke kunst gemaakt was vanuit en voor een cultuur die niet strookte met
de pacifistische opvattingen van die nieuwe generatie kunstenaars, die aangegrepen waren door de Grote Oorlog.
Het volledige artikel is verschenen in Kunstmagazine n°16 en kan je hier nalezen:
Reactie plaatsen
Reacties