Jean Bilquin (1938) is een kunstenaar die niet alleen visueel weet te boeien, maar ook een diepgaande filosofische reis aanbiedt door de kernvragen van het menselijk bestaan. Zijn oeuvre, dat zich uitstrekt over schilderkunst, grafiek en beeldhouwkunst, vormt een brug tussen de Vlaamse expressionistische traditie en de hedendaagse zoektocht naar betekenis. Bilquin is zowel ambachtsman als denker, en zijn invloed reikt van het atelier tot ver daarbuiten.
Bilquins vroege carrière begon in de grafische wereld. Na zijn opleiding en avondlessen aan de Gentse Academie werkte hij jarenlang in de reclame. Hier leerde hij de kracht van beeld en narratief, maar voelde zich beperkt door de oppervlakkigheid van de commerciële wereld. In 1967 koos hij resoluut voor het kunstenaarschap. Deze stap betekende een ommekeer: zijn werk evolueerde van anekdotische figuratie naar een universum van symboliek en abstractie.
Bilquins artistieke ontwikkeling is een voortdurend spel tussen orde en wanorde. In zijn vroege schilderijen komen gestileerde figuren tot leven, die uiteindelijk uitgroeien tot archetypische idolen – half mens, half mythisch wezen. Hierin weerspiegelt zich zijn fascinatie voor materie als drager van emotie. Later in zijn carrière experimenteert hij met nieuwe materialen zoals papierpap, pigment en lijm. Zo ontstaan abstracte composities waarin kleur en textuur samen een derde dimensie creëren. De Gulden Snede fungeert als een verborgen structuur die orde brengt in de schijnbare chaos van zijn werk.
In zijn latere werk keert Bilquin terug naar de figuratie, maar nu met een postmoderne gevoeligheid. Klassieke mythen als Orpheus en Sisyphus worden door hem herwerkt tot metaforen voor de menselijke conditie. Zijn sculpturen, vaak uitgevoerd in brons of beton, balanceren tussen het aardse en het etherische. Ruwe texturen contrasteren met gestileerde vormen, waardoor zijn beelden een universele zeggingskracht krijgen.
Bilquins kunst is doordrongen van een filosofische onderstroom. Hij onderzoekt de materie als drager van betekenis en nodigt de toeschouwer uit tot een zintuiglijke ervaring. Zijn gebruik van papierpap en andere materialen activeert niet alleen het oog, maar ook de tastzin van de kijker. Bilquin plaatst de mens centraal in zijn werk, niet als een geïsoleerd individu, maar als deel van een groter, tragisch en tegelijk hoopvol geheel. Zijn humanisme erkent de tragiek van het bestaan, maar blijft zoeken naar betekenis en schoonheid.
Als docent schilderkunst aan de Gentse Academie heeft Bilquin generaties kunstenaars geïnspireerd. Hij koppelde technisch vakmanschap aan conceptuele diepgang en moedigde zijn studenten aan om te experimenteren en hun eigen grenzen te verleggen. Zijn invloed is terug te vinden in het werk van vele hedendaagse kunstenaars die de grenzen tussen verschillende media opzoeken.
Zijn eigen werk stond altijd in dialoog met tijdgenoten en internationale stromingen. In tentoonstellingen en samenwerkingen positioneerde hij zich naast andere grote namen, terwijl hij zijn eigen unieke stem bleef ontwikkelen.
Jean Bilquin overstijgt de tegenstelling tussen traditie en vernieuwing. Door mythen te herinterpreteren en de materiële wortels van de kunst te omarmen, creëert hij een universum dat zowel tijdloos als actueel is. Zijn werk is een synthese van ambachtelijk meesterschap en existentiële reflectie.
In een tijd waarin digitale media de tastbaarheid van kunst vaak naar de achtergrond dringen, herinnert Bilquin ons aan de kracht van pigment, brons en de menselijke hand. Zijn oeuvre nodigt uit tot contemplatie over de cycli van creatie en verval – thema’s die vandaag de dag alleen maar urgenter zijn geworden. Zo blijft Bilquin, net als zijn Sisyphus, de steen van de kunst naar nieuwe hoogten duwen, in het besef dat elke beklimming zowel een einde als een nieuw begin is.
Reactie plaatsen
Reacties